De laatste jaren is er veel aandacht voor dieren- en paardenwelzijn. In mijn ogen meer dan terecht, want veel dieren leven in erbarmelijke omstandigheden. Met name qua stalling kan er het een en ander verbeterd worden, maar daar zal ik het in een andere blog over hebben. In deze blog wil ik voornamelijk het paardvriendelijk trainen aankaarten.

Paardvriendelijke training, het is een term die door velen (inclusief mijzelf) gebruikt wordt. Maar wat betekent het eigenlijk? En bestaat er wel zoiets als paardvriendelijke training? Komt het niet met alle paardensporten, disciplines en trainingsmethodes op hetzelfde neer; het paard moet de mens volgen, omdat de mens iets van het paard wil?

Volgens mij is iets eigenlijk pas echt paardvriendelijk als je je paard op een natuurgebied met soortgenoten zet en er verder niks van verlangt. Zodra je met een paard gaat werken, komt het er in feite op neer dat jij als trainer bepaalt wat er gebeurt en dat je er alles aan doet om ervoor te zorgen dat het paard jouw instructies begrijpt.

Tijdens mijn trainingen probeer ik alles vanuit positiviteit, rust en kalmte te benaderen. Wanneer een paard laat merken dat hij het ergens niet mee eens is, blijf ik zoeken naar een manier waarop het paard de oefening wel snapt. Voor mij ligt bijvoorbeeld de grens bij het gebruik van zwepen, zware bitten en scherpe sporen. Iedereen heeft volgens mij inmiddels wel de video van Charlotte Dujardin gezien en dat soort trainingen zijn in mijn ogen afschuwelijk.

Er zijn echter veel mensen die die trainingsmethode heel normaal vinden. Hen is geleerd dat het soms goed is om een paard "ergens doorheen te helpen". Zij zullen zich dus niet ongemakkelijk voelen bij het aanzien van die video.

Anderen zullen mijn methode juist niet vriendelijk vinden. Ik rij bijvoorbeeld met bit, rij op een zadel met boom en laat soms wel duidelijk grenzen zien aan mijn (trainings)paarden.

Ik denk dus dat het woord "paardvriendelijk" erg persoonlijk is. Wat voor de een paardvriendelijk is, is voor de ander te soft en andersom. Misschien moeten we het woord maar niet meer gebruiken, maar accepteren dat wat wij doen met onze paarden per definitie niet paardvriendelijk is. Ik roep al jaren dat paardrijden egoïstisch is, want zeg nou eerlijk; zou een paard ervoor kiezen om een mens op zijn rug te zetten? Ik denk het niet, maar daar heb ik vrede mee. Ik geniet van de samenwerking met de paarden en ik vind het geweldig om fysiek bezig te zijn met zo'n prachtig dier. Ik doe dit op een manier waarbij ik me goed voel en daar sta ik ook voor. Gelukkig ben ik niet de enige, want inmiddels heb ik een hele fijne en warme groep paardenmensen om me heen verzameld die er op dezelfde manier naar kijken als ik. Laten we elkaar vooral blijven ondersteunen en blijven genieten van het leven met deze fantastische dieren!