Iedereen die met paarden werkt, loopt wel eens vast in de training. Dit kan verschillende redenen hebben, maar de twee die ik het meest tegenkom zijn:

• Te grote doelen stellen
• Angst om fouten te maken

Over beide valt veel te zeggen. Daarom zal ik het in dit blog uitsluitend hebben over de eerste reden: te grote doelen stellen. In een volgend blog kom ik uitgebreid terug op de tweede: angst om fouten te maken.

Vaak willen we te graag en daarom te veel. Ik zeg "we", want zelf loop ik er ook nog tegenaan. Onbewust stellen we onrealistische doelen, zowel voor onszelf als voor onze paarden. We dromen over de perfecte buitenrit, een geweldige grondwerksessie of een fantastisch resultaat bij een wedstrijd. Vervolgens raken we gefrustreerd wanneer het paard niet aan onze verwachtingen voldoet. Maar wanneer ik mezelf en anderen dan kritisch bekijk, dan komt het er eigenlijk op neer dat we stappen over hebben geslagen en daardoor de verbinding met ons paard zijn kwijtgeraakt.

Een voorbeeld hiervan is dat ik met een klant (ik noem haar even Lotte) bezig was met een grondwerk oefening. Ik merkte irritatie bij Lotte over hoe het paard reageerde (of eigenlijk niet reageerde) op haar. Ik besloot toen een van mijn eigen paarden te pakken en haar dezelfde oefening te laten doen. Mijn paard reageerde exact hetzelfde, maar dit wekte geen irritatie op bij Lotte. Dus bleef ze rustig doorvragen totdat mijn paard wel deed wat Lotte van haar vroeg.

Toen ik vroeg hoe het kwam dat ze geen irritatie voelde, was het antwoord dat Lotte geen verwachtingen had van mijn paard aangezien ze deze oefening nog nooit ervoor hadden gedaan. Ze kenden elkaar nog niet, dus was het ook niet erg dat mijn paard niet op Lotte reageerde. Vervolgens vroeg ik hoe vaak ze de oefening met haar eigen paard had gedaan. Daarop begon ze te lachen, want ze realiseerde wat ik hiermee wilde zeggen. Ze had de oefening ook nog nooit met haar eigen paard gedaan. En toch verwachtte ze dat haar paard direct zou doen wat ze van haar vroeg. Het doel dat ze voor ogen had was dus te groot. Toen dat doel niet gelijk behaald werd, raakte ze gefrustreerd.

Mijn opdracht aan haar was simpel; doe een stapje terug en begin met een schone lei. Verwacht niks, maar observeer alleen.

De week erna hebben we nog een keer geoefend en er was bij beiden een enorme verandering te zien. Er was veel meer rust en ontspanning bij Lotte, waardoor de connectie tussen haar en haar paard aanzienlijk verbeterd was. Het paard maakte meer contact, reageerde sneller en had meer respect.

Een ander voorbeeld is dat ik Thalita op een gegeven moment niet meer in de wei kon pakken. De trainingen verliepen goed, het grondwerk verbeterde, maar ze wilde niet bij me komen in de wei. In eerste instantie negeerde ik dit probleem en loste ik het op door simpelweg een bak voer mee te nemen. Het onderliggende probleem werd hiermee echter niet aangepakt, want ze kwam voor het voer en niet voor mij. Bovendien negeerde ik haar tekenen (hoofd wegdraaien, paar pasjes weglopen etc). Na een paar pogingen werkte zelfs het lokken met voer niet meer. Dit was erg frustrerend voor mij en ik nam het mezelf ook enorm kwalijk. Ik vond het bijzonder stom van mezelf dat ik haar had genegeerd. Ergens in mijn achterhoofd wist ik ook wel dat ik tijd moest nemen om haar comfortabel te maken met mij in de wei, maar dat stopte ik weg. Ik was te veel met mijn doel bezig; haar rijden en trainen omdat ik verder wilde komen en geen stap terug wilde doen. Gelukkig bracht Thalita mij tot inkeer en besefte ik dat ik verkeerd bezig was.  In de daaropvolgende dagen besloot ik enkel te oefenen met haar uit de wei te halen. Verder deed ik geen trainingen met haar. Na twee/drie sessies was het probleem opgelost. Sterker nog, nu komt ze constant naar me toe in de wei, ook al kom ik een ander paard halen.

Het is niet makkelijk om een stap terug te doen, zeker niet wanneer je op sommige punten al enorm ver bent. En toch is het belangrijk om te doen, juist om die stap verder te kunnen maken.

In mijn volgende blog zal ik schrijven over angst om fouten te maken.